Hoewel je in de stad bijna nooit niks hoort, wordt het verlangen naar stilte steeds luider. Zo hoor je misschien bepaalde dingen als een vogel of een man die loopt, maar nooit gaat het geluid van de snelweg die verderop ligt, weg.
“Stadsstilte hoeft niet perfect stil te zijn,” legt onderzoeker dr. Kenya Williams uit in Trouw. “Het gaat om geluidskwaliteit. De snelweg is ver genoeg om een gevoel van een ruisende branding te geven. Dat ik de vogels nu zo duidelijk hoor, betekent dat het hier relatief erg stil is.”
Williams promoveerde op zintuiglijke urbanisatie, dat betekent dat hij onderzocht hoe je met je zintuigen een stad ervaart. In Portland zoekt hij naar stedelijke stilte voor de organisatie Quiet Parks International om zo een stiltezone aan te wijzen. Hij vindt dat dit belangrijk is voor de bewoners: ze blijven gezonder en hebben een andere beleving.
Volgens Mirjam van der Vegt is de stilte accepteren niet altijd even makkelijk. Eerst heb je een herademperiode, waarna de struikeling volgt. Dan ontstaat er meer wrevel en boosheid. Daarna ontstaat er een fase met een prettig gevoel in stilte. Ze vindt vooral de tweede fase interessant, want ontdek je pas wie je echt bent.